நெஞ்சோடு பேசும் நினைவுகள் !

புத்தியிலே ஊடுபுகும் புதுக்கவிதை உன்பேச்சில்
முத்தமிழும் தேன்சுரக்கும் முகிலினங்கள் கவிபாடும்
வித்தினிலே பூவரும்பும் விழிமடலும் புன்னகைக்கும்
இத்தனையும் நீகொண்ட எழிலுக்கு ஏற்றமடி    !

இன்பத்துப் பாலுக்கும் இலக்கணமாய் மௌனங்கள்
கன்னலிடை அசைவினிலே காட்டுகின்ற சில்மிசங்கள்
மின்னலென  மறைகின்ற மிடுக்கான வெட்கங்கள்
இன்னுயிரை வதைக்கின்ற  இதயத்தின் ஸ்வரங்களடி  !


நெஞ்சோடு நிழலாடும் நினைவெல்லாம் உனதாக
வெஞ்சினத்தை அழிக்கின்ற வெண்பார்வை உனதாக
பஞ்சணைகள் கமழ்கின்ற பவளமல்லி உனதாக
அஞ்சலையுன் ஞாபகங்கள் ஆன்மாவில் ஜொலிக்குதடி

எண்ணரிய ஏக்கங்கள் ஏகாந்தம் எரித்தாலும்
நுண்ணறிவு இழையெல்லாம் நோயுற்று  அரித்தாலும்
விண்ணுதிரும் பூமழையும் வெப்பங்கள்  சொரிந்தாலும்
கண்ணுக்குள் நீதந்த கனவென்றும்  அழியாதே !

உள்ளிருக்கும் ஆன்மாவின் உயிரணுவில் துளியெடுத்து
பள்ளியறைக் கனவுகளின் பவ்வியத்தில் மடலெடுத்து
வெள்ளிநிலா வெளிச்சத்தில் விரகத்தின் அணையுடைத்து
அள்ளியின்பக் கவியெழுத ஆருயிரே நீ..வேண்டும் ..!

பிரியமுடன் சீராளன்