நீர்பூக்கும் நினைவுகள் ..!

பற்றில்லா வாழ்வுதனைத் தந்து  மெய்யின்
          பகுத்தறிவைத் தினமழித்துப்  பாடை தேடும்
சுற்றங்கள் சூழ்ந்திருந்தும் சிந்தை வானில்
          சுடுகாடாய் நினைவுகளும் தனிமை காக்கும்
கற்றறிந்த பாவலரும் கண்ணீர்ப் பாக்கள்
           காரிகையை நினைத்தெழுதக் கருக்கள் கூட்டும்
பெற்றதாயைத்  தந்தையரைப்   பிரிய வைத்துப்
           பெரும்பாவம் செய்விக்கும் பிணியோ காதல் !


தார்விட்டுப் பூப்பூக்கும் பாரி சாதம்
          தருகின்ற வாசனையாய் உந்தன் காதல்
ஊர்விட்டு நீபோயும் உள்ளம் தன்னில்
         ஒன்றித்து நிற்கிறது ஒவ்வோர் நாளும்
மார்புவிட்டு நினைவழிக்கும் மருந்தாய் நீயும்
         மறுஜென்மக் கூட்டுக்குள்  வருவாய் என்றே
நீர்விட்டுக் காய்கின்ற விழிகள் எல்லாம்
         நெடுந்தவத்தை செய்கிறது நித்தம் நெஞ்சில்  !

விண்ணிறைந்த தாரகைகள்  நடுவில் தோன்றும்
          வெண்மதியாய் மனமொளிர  வைக்கும் உன்றன்
கண்ணிறைந்த காதலுக்காய் காலம் யாவும்
          காத்திருக்கும் சாட்சியங்கள் அழிந்த போதும்
எண்ணிறைந்த கனவுகளின்  எச்சம் எல்லாம்
          எழிலான வாழ்விழந்த  ஏக்கம் தன்னில்
மண்ணுறைந்து போனாலும் மாற்றம் இன்றி
          மறுமலர்ச்சி கொண்டுவிடும் பிறப்புத் தோறும் !

எல்லையிலாத்  திறந்தவெளிச் சிறையில் என்றன்
         எதிர்காலத்  தீர்ப்பெழுதிக்  கனவாய்ப் போனாய்
புல்லழிந்தும் வேர்முளைத்துப் படரும்  மண்போல்
          புண்பட்டும் உன்னினைவைப் புகழ்ந்தே வாழ்வேன்
மெல்லவிழி மூடும்நாள் மூச்சைப் பேர்த்து
         முத்தவிழ்க்காச் சிப்பிக்குள் உன்னைப் போல  
சொல்லினிய தமிழ்மொழியே சொக்கும் வண்ணம்
          சுகந்தமிகு கவியெழுதிச்  சொர்க்கம்  சேர்ப்பேன் !

பிரியமுடன் சீராளன்